Wednesday, December 18, 2013

New Year’s resolution

တကယ္ဆို ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာနဲ႕ ထုိင္းပြဲၾကည့္ေနရမွာ။ ကိုယ္ေတြက အိမ္မရွိ ယာမရွိဆိုေတာ့ တီဗြီလည္း မရွိဘူးရယ္။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လိုေနရာ သြားထိုင္ၾကည့္လို႕လည္း မေကာင္းဆိုေတာ့ FB က status ေလးေတြ update တက္လာတာေလးပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတယ္။ အင္တာနက္ကလည္း တံု႕ေႏွးေႏွးဆိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ၂၀၁၄ အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနတာေလးေတြ ေရးၾကည့္မယ္လို႕ စိတ္ကူးရတယ္။

ပထမဆံုးဘ၀င္မက်တာေတာ့ ပိုက္ဆံသံုးတာပဲ။ ေငြကို စည္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕ ကို သိပ္မသံုးတတ္ေသးဘူးလို႕ ထင္တယ္။တစ္လ တစ္လ ဘယ္ေလာက္သံုးမယ္လို႕လည္း ေသခ်ာ မသတ္မွတ္ဘူး။ လခရ အိမ္ကိုေပးၿပီးရင္ မကုန္မခ်င္းကို သံုးေနသလ ိုခံစားရတယ္။ အမွန္ေတာ့ အိမ္ကိုေပးၿပီးရင္ သိပ္အမ်ားႀကီး မပိုေပမယ့္ စစ္စစ္စီစီေလး လုပ္ႏိုင္ရင္ အပိုထြက္လာႏုိင္ပါရဲ႕။ အခုက ဒီလုိပဲ သံုးလိုက္တာက ဘာမွလည္း မရ ဘာမွလည္းအက်ိဳးမထူးဘဲ ကုန္ကုန္သြားတာ ဆိုေတာ့ ဒီအက်င့္ကို အခုလကုန္ လခရကတည္းက ပထမ ဦးစားေပး စျပင္ရေတာ့မယ္။

ဒုတိယမႀကိဳက္တာကေတာ့ Shopping (eeek ဒါ အခ်စ္မဖတ္မိပါေစနဲ႕)။ လက္ထဲပိုက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္တယ္။ လမ္းထြက္ မ်က္စိထဲ လွတယ္ထင္ရင္ ၀ယ္တယ္။ တန္တယ္ထင္ရင္ ၀ယ္တယ္။ လိုလို မလုိလို ၀ယ္တယ္။ ၿပီးရင္ တကယ္အျပင္ထြက္မယ္ ဆိုေတာ့လည္း ဘာမွ ေသခ်ာ ၀တ္စရာမရွိ။ cosmetic နဲ႕ skincare ေတြလည္း အဲ့အတိုင္းပဲ။ တကယ္ဆုိ ကိုယ္တကယ္ လိုတာ ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပတာကို ေသခ်ာ ေရြး၀ယ္ရမွာ။ ကပ္စီးနည္းတာရယ္ သံုးခ်င္ရာ သံုးပစ္တာရယ္ ႏွစ္ခုတြဲႀကီး ပူးပါလာတဲ့ ကိုယ့္စရိုက္ကိုလည္း ေသခ်ာျပင္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လိုအပ္တာေတြကို စာရင္းလုပ္ၿပီး ကပ္စီးမနည္းဘဲ တစ္ခါထဲ ၀ယ္ထားရမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ထပ္မ၀ယ္နဲ႕ေတာ့ဘဲ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ အားအားရွိ အလွျပင္ဆုိင္သြားတာ။ ဆံပင္ကို ေပါင္းတင္ခ်င္ရတာနဲ႕ … ေျခေထာက္ scrub လုပ္ၿပီး လက္သည္းေျခသည္း ဆိုးခ်င္ရတာနဲ႕ … မ်က္ႏွာ ေပါင္းတင္ခ်င္ရတာနဲ႕ တစ္ပါတ္တစ္ပါတ္ ရႈပ္ေနတာပဲ။ အရင္ကေတာ့ ၆လ တစ္ခါေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရတာဆိုေတာ့ ေရာက္တုန္းေလး လုပ္တာ သိပ္ကိစၥမရွိေပမယ့္ အခုလို တစ္ပါတ္တစ္ခါ အိမ္ျပန္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအက်င့္ကို ျပင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။


ကဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ နည္းနည္းမွ မရွိတာဘဲ။ အဲဒါေတာ့ အခု ညေန ရံုးဆင္းရင္ အိမ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္တဲ့နည္းနဲ႕ နည္းနည္းလႈပ္ေအာင္လုပ္ေနတယ္။ တကယ္ဆို မနက္ေစာေစာေလး နာရီ၀က္ေလာက္ေစာထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားသင့္တာ။ အိပ္ယာထဲ အပ်င္းထူ မထခ်င္တာနဲ႕ဘဲ အထမေျမာက္ေသးဘူး။ ဗိုက္ေခါက္ထူေနတာလည္း ပံုမွန္ေလးျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္။

မနက္ေစာေစာ ကမ္းနားမွာ ဘယ္ေလာက္လွလဲ …. လမ္းသာထေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ အေတာ္ေကာင္းမွာဆိုေပမယ့္ အိမ္မက္ထဲပဲ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတယ္။

ဘ၀မွာ နည္းနည္းေလး အာရံုစိုက္ၿပီး ျပဳျပင္လိုက္ရင္ အမ်ားႀကီးေကာင္းမြန္ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ေပမယ့္ ျပင္ရမယ့္ အပိုင္းနည္းနည္းေလးကို သတိမထားမိလို႕ရယ္ ျပင္ခ်င္စိတ္မရွိလို႕ရယ္ ဆက္သြားေနမိရင္ ………. တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္မွားတာခံရတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အျပင္ ဘယ္သူရွိဦးမလဲ။


Friday, November 8, 2013

လူေတြနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕အဆင္မေျပ


လူေတြနဲ႕ အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္သူေတြနဲ႕ပဲ အဆင္ေျပတုန္းလို႕ ေမးခ်င္စရာပဲ။

ကိုယ္ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြနဲ႕ ေ၀းေနရတဲ့ခဏမွာ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ …. ပန္းပြင့္လွလွေလးေတြ …. ခ်စ္စရာ တိရစၦာန္ေလးေတြနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကုန္ရရင္ ေကာင္းသား။

အိမ္ကုိ ၆လ တစ္ခါေလာက္ပဲ ျပန္ျဖစ္တဲ့အေျခအေနမွာ အမ်ားဆံုးစကားေျပာျဖစ္တာ ေမးစရာမလို ရံုးကလူေတြပဲ ျဖစ္ေနခဲ့။ တစ္ေန႕လံုးအလုပ္လုပ္လည္း ဒီလူေတြ …. ညေနအိမ္ျပန္လည္း ဒီလူေတြ …. ကိုယ္၀မ္းသာလည္း ဒီလူေတြ … ကိုယ္၀မ္းနည္းလည္း ဒီလူေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့။

ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနမွာ အဆင္ေျပရာအေဖာ္ျပဳေနရင္း ကိုယ္ရခဲ့တာ မဆံုးႏိုင္ေတာ့မယ့္ သင္ခန္းစာေတြေပါ့။

လြတ္ေျမာက္ေတာ့မွာပဲ ဆိုပါမွ ဆက္သည္းမခံခ်င္ေတာ့တာ လူ႕စိတ္မ်ားလား။

ကိုယ့္ဖက္က ရိုးသားရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈကို ျပန္ျပန္ရခဲ့တာ အတြင္းႀကိတ္ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြနဲ႕ အဆီအေငၚမတည့္လွတဲ့ မိတ္ေဆြလိုလို ဆက္ဆံေရးေတြပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါလား။

အမွန္ေတာ့ေလ … ကိုယ့္မွာ တကယ္ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့သူေတြ ကိုယ္ပြင့္လင္းသမွ် တန္ဖိုးထားတဲ့သူေတြ ရွိေနၿပီးသားပါ။

အသက္ႀကီးလာတုိင္း ေနာက္ထပ္ၿပီး ေတြ႕လာတဲ့လူတုိင္း ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ (ဒါ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ သင္ခန္းစာပါ)

ကိုယ္က်ရံႈး၀မ္းနည္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အလြယ္တကူ စုတ္သပ္ သနားေပးတတ္တဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ္အဆင္ေျပ လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာေပးဖို႕ သိပ္ခက္ခဲၾကပါလား။

အဆိုးျမင္ၿပီး ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ၾက အယူသည္းတဲ့သူေတြရွိေနမယ့္ အလုပ္ပါတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ေနာက္လည္း ေရွာင္လႊဲလို႕မရမယ့္အတူတူ အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြကုိ ေတြ႕တာနဲ႕ သတိထားမိဖို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် ကင္းကင္းေနႏုိင္မယ့္ နည္းပရိယါယ္ေတြသိလာႏုိင္တာကပဲ အရံႈးေတြထဲက အျမတ္လို႕ သေဘာထားပါတယ္။

ကိုယ္အခုဆို အၿမဲၿပဳံးေနပါတယ္။ အၿမဲၿပံဳးေနျဖစ္ေအာင္လည္း သတိထားပါတယ္။ ကုိယ့္ေဘးကလူေတြကေတာ့ ကိုယ္၀မ္းနည္းေနရတုန္းက သိပ္မထူးျခားေပမယ့္ ကိုယ္အခုၿပံဳးေနတာျမင္ရေတာ့ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာၾကပံုမေပၚပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနရတာပဲ သေဘာက်ပါတယ္ :)

Thursday, November 7, 2013

တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ

လြမ္းသူ႕အိမ္မက္ေတြ နီးကပ္လာေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ ႏုိ၀င္ဘာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးပါ။

အလြမ္းေတြထဲမွာ အေမ့အိမ္က ေကာ္ဖီပူပူေႏြးေႏြး၊ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏိုးထခြင့္ရတဲ့ မနက္ခင္းေတြ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခြင့္ …. စသျဖင့္ စသျဖင့္ …… အရာအားလံုးဟာ အခုေတာ့ နီးနီးေလးပဲ။

နီးကပ္လြန္းလုိ႕ တကယ္ျဖစ္လာတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားရယ္လို႕ သံသယ၀င္မိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။

လြတ္ေျမာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ရမိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ အတိုင္းအဆမဲ့ …. ဒီေတာ့မွ ကိုယ္ခံစားနာက်င္ခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနခဲ့ၿပီလဲလုိ႕ အထိတ္တလန္႕ သတိထားမိေတာ့တယ္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕အရာေတြ စေတးၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ …….. ေနာင္မ်ားေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဘယ္လိုအရာေတြနဲ႕မွ မလဲေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္မိပါရဲ႕။

Monday, September 30, 2013

When September Ends

ဖ်တ္ခနဲ မ်က္လံုးအပြင့္မွာ အက်င့္ပါေနတဲ့အတိုင္း နာရီကုိ ၾကည့္မိေတာ့ ေန႕ခင္း ၂ နာရီ။ တစ္ေရး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာပါလားလို႕ ေတြးမိရင္း ထူးထူးျခားျခားတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ … ပါတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိသြားတယ္။ မီးစက္သံေတြလည္းတိတ္ ….. လူသံေတြလည္း ဆိတ္ … ဟိုးအေ၀းက ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ေအာ္ေနေလရဲ႕ ….. အမယ္ ဥၾသ ဥၾသ ဆိုပါလား။

တကယ္ဆို ဒီစက္တင္ဘာတစ္လလံုးဟာ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕။ တစ္ခါသြားရင္ တစ္ပါတ္နီးပါးၾကာတဲ့ ခရီး (၃)ခုထြက္ဖို႕ ကိုယ္တို႕ရံုးက စီစဥ္ရတယ္။ ခရီးက ျပန္လာေတာ့လည္း ရီပို႕တင္းအတြက္ အခ်ိန္ေပးရ … ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္ရနဲ႕ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္မွာေတာ့ အစီအစဥ္ ေျပာင္းသြားလို႕ ကုိယ္မသြားရေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အရင္အေခါက္ေတြ ပင္ပန္းထားတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႕ ရံုးက တျခားသူေတြဆီက ကူးတာနဲ႕ ေပါင္းၿပီး ဖ်ားပါတယ္။ ဖ်ားေသာ္လည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ ေနေနႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမို႕ ေဆးေသာက္လိုက္ …. တစ္ေယာက္တည္း ျငီးျငဴလိုက္နဲ႕ပဲ အဖ်ားရက္ရွည္ေတြ ျဖတ္သန္းရင္း ရံုးတက္မပ်က္ခဲ့ရျပန္ဘူး။ ရံုးကလည္း မတက္မျဖစ္ …. ရီပို႕မ်ိဳးစံုလည္း ေပးဖို႕ ရွိသလို ပံုမွန္လုပ္ေနၾက အလုပ္ေတြအတြက္ ဒတ္လိုင္းေတြကလည္း လြန္၊ ဒီၾကားထဲ တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြရဲ႕ ဆိုး၀ါးတဲ့ အဇၹဳတၱကို ျမင္လိုက္ရျပန္ေတာ့ စိတ္က ဒဏ္ရာေတြပဲ ထပ္တိုးျပန္။

ဒီလို ဒီလိုနဲ႕ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ခြင့္ေန႕တစ္၀က္ယူရင္း အိမ္ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ ….. ကိုယ္ႏုိးလာခဲ့ေတာ့ …. စက္တင္ဘာလဟာ ကုန္ဆံုးသြားပါေရာလား ….. လို႕ ေအးျမေနတဲ့ ေလေတြ တိုးသက္တဲ့ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အလန္႕တၾကား သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းဟာ ကုိယ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထက္ေတာ့ ေဆာင္းအ၀င္ေစာပါတယ္။ ခရီးေတြထြက္ရင္း အလုပ္ေတြရႈပ္ရင္း အလုပ္ကကိုယ့္ကို ျပန္ခိုင္းေနတဲ့အေျခအေနကေန ရုန္းမထြက္ႏုိင္ရင္း သတိမျပဳမိလိုက္ခင္ေလးမွာပဲ မိုးဟာ စက္တင္ဘာနဲ႕အတူ ႏႈက္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေန႕လည္ ေန႕ခင္း ၂ နာရီအခ်ိန္မွာ ေလႏုေအး တိုးသက္ေအးစိမ့္ အထိအေတြ႕မွာ ကိုယ္ရစ္မူး မူးမိုက္ရင္း မၾကည္လင္တာေတြကို ေမ့ပစ္လို႕ ဒီတစ္ေဆာင္းကိုျဖင့္ စက္တင္ဘာကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။


Wednesday, July 24, 2013

အခ်စ္သည္ အ၀ါေရာင္ အကႌ်တစ္ထည္ ၀တ္ထားသည္။



ေဘဘီ … တုိ႕ေတြစေတြ႕ၾကတုန္းက ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ စကပ္တုိတိုနဲ႕ ေကာင္မေလးဟာ အခုလို ခပ္မိႈင္းမိႈင္း အန္တီေပါက္စန ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ မင္း ဘယ္ေတြးမိလိမ့္မလဲ ေဘဘီ။

အဲဒီေန႕က အ၀ါေရာင္အက် ၀တ္ထားလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး ေဘဘီ။

ဒါေပမယ့္ တိမ္ေတြလင္းတယ္ …. သီခ်င္းေတြ လင္းတယ္ …. ရင္ခုန္သံေတြ လင္းခဲ့တယ္ ေဘဘီ။ 

အလင္းရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးအေရာင္ဟာ အ၀ါေရာင္ျဖစ္တယ္လို႕ ကိုယ့္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္ ေဘဘီ။ ဒါမို႕ တိမ္ေတြဟာလဲ အ၀ါေရာင္ …. ညေနဟာလဲ အ၀ါေရာင္ …. ကိုယ့္အိမ္ေအာက္ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂ်င္းဂ်တ္ကတ္ဟာလဲ အ၀ါေရာင္။ ကိုယ္တို႕ အတူတူေသာက္ခဲ့တဲ့ အေအးခြက္ေတြဟာ အ၀ါေရာင္။ မင္းဆိုျပခဲ့တဲ့ သီခ်င္းဟာ အ၀ါေရာင္။ မင္းမ်က္လံုးရဲ႕ အၾကည့္ဟာ အ၀ါေရာင္။

အခ်ိန္ နဲ႕ ေနရာ အလွမ္းကြာေ၀းမႈမွာ ကိုယ့္အလင္းေတြ ညိဳ႕ ခဲ့ၿပီလား ေဘဘီ။ 

ဆရာ ေမာင္ကိုကိုကေတာ့ ဒီလိုေရးတယ္ ……….
 “ အေတြးအေခၚေဟာင္းမ်ားသည္ ေလညင္းကေလးကုိျဖစ္ေစ၊
   ကၽြန္ေတာ့္ကိုျဖစ္ေစ၊ ခ်စ္သူကိုျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ရွိရာသို႕
   လမ္းညႊန္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
   …………………………….
   …………………………….
   လင္းသည့္ ပန္းခ်ီကားကုိ ၾကည့္မည္။
   လင္းသည့္ သီခ်င္းကို နားေထာင္မည္။
   လင္းသည့္ ကဗ်ာကို ဖတ္မည္။”

ကိုယ့္ႏွလံုးသားလင္းဖုိ႕ ကိုယ္အၿမဲႀကိဳးစားေနပါတယ္ ေဘဘီ။

မင္း၀တ္ဖို႕လည္း အ၀ါေရာင္အက်တစ္ထည္ ပါဆယ္နဲ႕ ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ၀တ္မ၀တ္ကေတာ့ မင္းသေဘာပါ။ ဒီစာကို ဖတ္မိရင္ မင္းမွာ အ၀ါေရာင္အက်တစ္ထည္ ရွိႏွင့္ဖို႕ေတာ့ လိုတယ္မို႕လား။

Monday, July 1, 2013

စိတ္



မၿငိမ္သက္။ ဂေယာက္ဂယက္ ... ခ်ည္ခင္ေထြးကမွ ရွင္းဦးမည္။

ဒီစိတ္ကိုျဖင့္ ထိန္းလို႕မႏိုင္နိင္ေတာ့။

မေမွ်ာ္လင့္နဲ႕ဟု ဆံုးမသည္။ မလႈပ္ရွားနဲ႕ဟု သတိကပ္သည္။

ေဖ့ဘြတ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ဘေလာ့သည္ လည္းေကာင္း မၾကာခင္ရမည့္ လခသည္ လည္းေကာင္း မၿငိမ္ေသာ စိတ္ကုိ မဆြဲေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ လုပ္ေနၾကအလုပ္ေတြကုိ မလုပ္ခ်င္၊ အရင္စိတ္၀င္စားခဲ့ေသာ စာကိုပင္ မဖတ္ခ်င္။

ရမရ မသိခင္က ဘာမွမျဖစ္ ..... ရေတာ့မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိရံုျဖင့္ပင္ သည္မွ်ပူေလာင္သည္။
ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး တကယ္မရရင္မူ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ဦးမည္မသိ။

လိုအင္ဆႏၵဟူသည္ကား ပူေလာင္ေသာအရာပါတကား။

Wednesday, June 12, 2013

စာၾကည့္တိုက္



ေအးျမေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ေတြ မရွိဘူး။ စာအုပ္ေတြ ေထာင္နဲ႕ ေသာင္းနဲ႕ မရွိဘူး။
အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ေ၀းလို႕ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးေတာင္ မရွိဘူး။ ေယာင္မွားပီး လွန္မၾကည့္နဲ႕ ၾကမ္းခင္းေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္လက္ပေတာ့နဲ႕ သံုးဖို႕ ပလက္ေပါက္မရွိဘူး။
စာအုပ္ေတြကို အီလက္ထေရာနစ္စနစ္နဲ႕ရွာမယ္ဆုိတာ အိမ္မက္ထဲမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ .... ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ
ေသာ္တာေဆြရွိတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးရွိတယ္။ ဒဂုန္တာရာရွိတယ္။ ခင္ခင္ထူးရွိတယ္။ နတ္ႏြယ္ရွိတယ္။ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ရွိတယ္။ ခင္ႏွင္းယုရွိတယ္။ ဂ်ဴးရွိတယ္။ မင္းခုိက္စိုးစန္ရွိတယ္။ ေဖျမင့္ရွိတယ္။

ကာတြန္းရွိတယ္။ ၀တၳဳတို - ရွည္ - လတ္ - ေပါင္းခ်ဳပ္ .. ရွိတယ္။ ဘာသာျပန္ရွိတယ္။ အက္ေဆး ရွိတယ္။
တက္က်မ္း ရွိတယ္။ သမုိင္း ရွိတယ္။ ပထ၀ီ ရွိတယ္။ အတၳဳပၸတိ ရွိတယ္။ 

အဲဒီ ရွိတယ္ေတြကို ဖတ္ဖို႕ ပိုက္ဆံရွိစရာမလိုဘူး။

ငွားေနက် လူ၂ေယာက္က အာမခံေပး ... ပီးရင္ ၁ ခါငွားရင္ ၃ အုပ္နဲ႕ ၈ ရက္အထိ ငွားလို႕ရတယ္။
၈ ရက္ထက္ ေက်ာ္မွ အပ္ရင္ေတာ့ ဒဏ္ေၾကးေပးရမယ္ .... ဒဏ္ေၾကးက စာအုပ္အသစ္တစ္အုပ္ ၀ယ္ေပးဖို႕။

ၿပီးေတာ့ မအားလို႕ လာမအပ္ႏိုင္လို႕ မငွားေတာ့ပါဘူးဆိုရင္ေတာင္ အတင္းပဲ ငွားခိုင္းတဲ့ ..... ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းရွိရင္ စာၾကည့္တိုက္လႊတ္ေပးပါဦးလို႕ ေျပာတတ္တဲ့ ..... ၀န္ထမ္းေတြရွိတယ္။

အဲဒီ စာၾကည့္တိုက္ကေလးဟာ ျမစ္ႀကီးနား ျပည္နယ္ စာၾကည့္တိုက္ကေလးပါ။ လမ္းႀကံဳရင္ ၀င္ၾကည့္ၾကပါ။ ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႕ မနီးမေ၀း ဧရာ၀တီဘဏ္နဲ႕ နီးနီးကေလးမွာတင္ ရွိပါတယ္။

Monday, June 10, 2013

တခါတုန္းက .......

အဲဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ညေတြမွာေပါ့ .... အဲဒီညေတြရဲ႕ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာေပါ့ .... စိမ္းျမ သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾက။

ေမာင္လို ႏွမလို .... တူလို ဦးရီးလို .... ေမြးကတည္းကေပါင္းသင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေယာင္းမေတြလို 
်စ္ခင္ေႏြးေထြးခဲ့ၾက။

ဒီဖက္က ရိုးသားျဖဴစင္မႈကို ဟိုတစ္ဖက္က  တန္ျပန္လင္းပြင့္ခဲ့ၾက။

အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ လစာေကာင္းေကာင္း မရွိခဲ့ဘူး။

ဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ခုိင္မာတဲ့ အနာဂတ္ မရွိေသးဘူး။

ဒါေပမယ့္ .....

ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရမႈရွိတယ္။

ပါးေရမတြန္႕ေသးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားနဲ႕ သင္းပ်ံ႕လတ္ဆတ္တဲ့ ေလထုရွိတယ္။

အခုအခ်ိန္မွမရွိေတာ့တာေတြ အကုန္လံုးေပါ့ ...... အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။