ေဘဘီ … တုိ႕ေတြစေတြ႕ၾကတုန္းက ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ စကပ္တုိတိုနဲ႕ ေကာင္မေလးဟာ အခုလို ခပ္မိႈင္းမိႈင္း အန္တီေပါက္စန ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ မင္း ဘယ္ေတြးမိလိမ့္မလဲ ေဘဘီ။
အဲဒီေန႕က အ၀ါေရာင္အကႌ် ၀တ္ထားလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး ေဘဘီ။
ဒါေပမယ့္ တိမ္ေတြလင္းတယ္ …. သီခ်င္းေတြ လင္းတယ္ …. ရင္ခုန္သံေတြ လင္းခဲ့တယ္ ေဘဘီ။
အလင္းရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးအေရာင္ဟာ အ၀ါေရာင္ျဖစ္တယ္လို႕ ကိုယ့္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္ ေဘဘီ။ ဒါမို႕ တိမ္ေတြဟာလဲ အ၀ါေရာင္ …. ညေနဟာလဲ အ၀ါေရာင္ …. ကိုယ့္အိမ္ေအာက္ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂ်င္းဂ်တ္ကတ္ဟာလဲ အ၀ါေရာင္။ ကိုယ္တို႕ အတူတူေသာက္ခဲ့တဲ့ အေအးခြက္ေတြဟာ အ၀ါေရာင္။ မင္းဆိုျပခဲ့တဲ့ သီခ်င္းဟာ အ၀ါေရာင္။ မင္းမ်က္လံုးရဲ႕ အၾကည့္ဟာ အ၀ါေရာင္။
အခ်ိန္ နဲ႕ ေနရာ အလွမ္းကြာေ၀းမႈမွာ ကိုယ့္အလင္းေတြ ညိဳ႕ ခဲ့ၿပီလား ေဘဘီ။
ဆရာ ေမာင္ကိုကိုကေတာ့ ဒီလိုေရးတယ္ ……….
“ အေတြးအေခၚေဟာင္းမ်ားသည္ ေလညင္းကေလးကုိျဖစ္ေစ၊
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျဖစ္ေစ၊ ခ်စ္သူကိုျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ရွိရာသို႕
လမ္းညႊန္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
…………………………….
…………………………….
လင္းသည့္ ပန္းခ်ီကားကုိ ၾကည့္မည္။
လင္းသည့္ သီခ်င္းကို နားေထာင္မည္။
လင္းသည့္ ကဗ်ာကို ဖတ္မည္။”
ကိုယ့္ႏွလံုးသားလင္းဖုိ႕ ကိုယ္အၿမဲႀကိဳးစားေနပါတယ္ ေဘဘီ။
မင္း၀တ္ဖို႕လည္း အ၀ါေရာင္အကႌ်တစ္ထည္ ပါဆယ္နဲ႕ ပို႕လိုက္ပါတယ္။ ၀တ္မ၀တ္ကေတာ့ မင္းသေဘာပါ။ ဒီစာကို ဖတ္မိရင္ မင္းမွာ အ၀ါေရာင္အကႌ်တစ္ထည္ ရွိႏွင့္ဖို႕ေတာ့ လိုတယ္မို႕လား။
